امام صادق (ع) فرمود: در ضمن آنچه خداوند عزوجل به موسى بن عمران(ع) وحى کرد این بود که: اى موسى بن عمران، مخلوقى که نزدم محبوب تر از بنده مؤمن باشد نیافریده ام، [با این وجود] او را مبتلى کنم به آنچه براى او بهتر است و عافیت دهم در آنچه برایش بهتر است. [یعنی حقیقت خیر و شر مسائل و نتایج و عاقبت امور نزد خداست.] و آنچه شر اوست از او بگردانم به آنچه خیر او است [به زبان ساده عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد] و من به آنچه [دنیا و آخرت] بنده ام را اصلاح کند داناترم، پس [حالا که اوج محبت و خیر خواهی کلی مرا دانست] باید بر بلای [گاه به گاه] من صبر کند و نعمتهای مرا را شکر نماید [و گرفتار منیت و غفلت نشود] و به قضای الهی [در همه اطوار] راضى باشد، تا او را در زمره صدیقین نزد خود نویسم، مادامی که به رضاى من عمل کند و امرم را اطاعت نماید. [یعنی در یک کلام التزام به حرکت در مسیر رضای الهی در همه شئونات مقدمه ورود به دایره صدیقین است که رضای الهی، ابتدائا و التزاما و نتیجتا با اطاعت از اوامر الهی در همه احوال حاصل می شود.]
عن داود بن فرقد عن ابی عبدالله (ع) إن فیما أوحى الله عزوجل إلى موسى بن عمران «یا موسى بن عمران، ما خلقت خلقاً أحبّ إلیّ من عبدی المؤمن، فإنّی إنّما أبتلیه لما هو خیر له، و اُعافیه لما هو خیر له، و أزوی عنه ما هو شرّ له لما هو خیر له، و أنا أعلم بما یصلح علیه عبدی، فلیصبر على بلائی و لیشکر نعمائی و لیرض بقضائی، أکتبه فی الصدّیقین عندی إذا عمل برضائی و أطاع أمری»
الکافی ج 2 ص 62 ح 7 سند صحیح
وسائل الشیعة ج3 ص253 ح [3552]
مسکّن الفؤاد ج 1 ص 88
اُصول الدین الحائری ج 1 ص 128
