گاهی که انسان با خود خلوت می کند می بیند این الفاظ پرهیاهوی دکتر و مهندس و حجه الاسلام و آیت الله و.. و این میزها و شهرت ها و موقعیت ها و مسافرت ها و.. چیزی به علوم نافع و معنویات صادق و ماندگار او اضافه نکرده و بلکه این القاب و تشریفات ظاهری، گرفتاری او را بیشتر کرده و چه بسا به معنویاتی که بیست سال پیش می طلبیده هنوز نرسیده و ازین سو موها جو گندمی شده و دل لطافت کمتری از سابق دارد و حق الناس های بیشتری روی هم آمده و الموت یدعوک من قریب .. اما چاره چیست؟ این روح دلقکی که عمری شهری را خندانده را که می تواند بخنداند و زخم های عمیق دل او را التیام بخشد؟ بله و انه هو اضحک و ابکی (نجم/43) بله کار کما فی السابق کار خداست و کس دیگری محل پناه نبوده و نیست. به خدا پناه ببریم و دست ازین خاله بازی ها برداریم و به چشم مسافر به دنیا بنگریم که سفر بزرگ نزدیک است.. و شبهای قدر فرصت بزرگی بر این گریه بر حال نزار خویشتن ما (فمالی لا ابکی؟) و کسب توانی نو برای در افتادن با مار نفس است که امروز اژدهایی برای خود شده است. قال امیرالمومنین علیه السلام: تجهّزوا رحمکم الله فقد نودى فیکم بالرحیل (خطبه 204) و یاری در این غربت سرا بیابیم و ناله کنیم.. هل من معین فأطیل معه العویل و البکاء. هل من جزوع فأساعد جزعه اذا خلا؟ (دعای ندبه) الهی بعلی بعلی بعلی..
