راوی می گوید امام صادق (علیه السلام) از فضیل سؤال فرمود: آیا با هم می نشینید و برای یکدیگر حدیث می گوئید؟ فضیل گفت: بلی فدایت شوم. امام فرمود: من این مجالس را دوست دارم، پس امر ما را زنده کنید، خدا رحمت کند کسی را که امر ما [و سنت ما و معارف ما ] را زنده نگه میدارد. ای فضیل کسی که از ما یاد می کند یا نام ما نزد او برده شود و به اندازه بال مگسی اشک از چشمانش خارج شود، خداوند گناهانش را می آمرزد حتی اگر مثل کف های دریا [فراوان] باشد.
عبدالله بن جعفر فی قرب الاسناد عن احمد بن اسحاق عن بکر بن محمد عن ابی عبدالله (ع) انه قال للفضیل: تجلسون و تتحدثون؟ فقال نعم جعلت فداک فقال تلک المجالس أحبها، فأحیوا أمرنا، فرحم الله من أحیا أمرنا یا فضیل من ذکرنا أو ذکرنا عنده ففاضت عیناه ولو مثل جناح الذباب غفر الله ذنوبه و لو کانت مثل زبد البحر.
سه #سند_صحیح
قرب الإسناد حمیرى ج 1 ص 36 ح 117
تفسیر القمی ج 2 ص 292
ثواب الأعمال الصدوق ج 1 ص 187
المحاسن البرقى ج 1 ص 63 ح 86
کامل الزّیارات ج 1 ص 111 ح 8
وسائل الشیعة ج 14 ص 501 ح 19691
بحار الأنوار ج 74 ص351 ح 18
برخی نکات
1_اهل بیت(ع) مجالست و گفتگوی دینی اهل ایمان را دوست دارند.
2_محور مجالس ما باید قرآن و کلام اهل بیت و مصالح مومنین باشد.
3_احیای امر اهل بیت از هر نوعی باشد مورد عنایت و محبت ایشان است.
4_اخذ علوم نافع و توجه به معنویات اصیل اسلامی باید همیشه حفظ شود.
5_مضامین نزدیک و پاداشهای مشابه برای اموری آسان و مختصر
مثل ذکر و تسبیح خداوند متعال و.. در روایات اهل تسنن هم وارد شده.
6_ذکر الهی و یاد معارف انبیاء عظام و کلمات و احوال اوصیاء کرام
یک مفهوم درهم تنیده و از یک جنس است که روایاتی به این تصریح می کند.
7_سند و دلالت روایت بالا ، مکرر و معتبر و عالی و بسیار امید بخش است.
8_هر نوع توجهی به اهل بیت یک گنج بی پایان است. بی مایه آنکه تردید کند
و محروم آنکه ازین طلاهای ریخته بی بهره بماند و بیچاره آنکه اینها را حفظ نکند.
