جلال آل احمد درباره عصر پهلوی اول می گوید:
“در آن دوره بیست ساله، از (رشته ی) ادبیات گرفته تا معماری، و از مدرسه گرفته تا دانشگاه ، همه مشغول زرتشتی بازی و هخامنشی بازی بودند” و “هدف اصلی شان این بود که بگویند حمله اعراب (یعنی همان ظهور اسلام در ایران) نکبت بار بود و ما هرچه داریم از پیش از اسلام داریم … می خواستند برای ایجاد اختلال در شعور تاریخی یک ملت، تاریخ بلا فصل آن دوره را نادیده بگیرند و شب کودتا (ی رضاخان) را یکسره به دمب کوروش و اردشیر بچسبانند. انگار نه انگار که این میانه هزار و سیصد سال فاصله است” (در خدمت و خیانت روشنفکران، چاپ 1347 صفحات ۳۲۴ و ۳۲)
