امام حسین(ع) بعد از جنایت دشمن در قبال حضرت علی اصغر
گریان شده و به پروردگار عرضه داشت: خدایا! خود بین ما و این گروه
که با وعده یاری ما را دعوت کرده و اکنون ما را می کشند، قضاوت کن!
بعد از این سخنان، ندایی از غیب رسید که ای حسین!
به فکر کودکت نباش که اکنون دایه ای در بهشت به او شیر خواهد داد.
فالتفت الحسین علیه السلام، فاذا بطفل له یبکی عطشا
فأخذه علی یده و قال: یا قوم! ان لم ترحمونی فارحموا هذا الطفل.
فرماه رجل منهم بسهم فذبحه.
فجعل الحسین علیه السلام یبکی و یقول:
اللهم! احکم بیننا و بین قوم دعونا لینصرونا فقتلونا.
فنودی من الهواء: دعه یا حسین! فان له مرضعا فی الجنة.
منتهی الآمال ص 458
و نفس المهموم ص 319
تذکرة الخواص سبط بن الجوزی 227
ینابیع المودة القندوزی ج3 ص 79
