قل من یکلوکم باللیل و النهار من الرحمن بل هم عن ذکر ربهم معرضون(انبیا 42)
1_یکی از نفرت انگیزترین اسمهای خداوند برای کفار لفظ شریف رحمن بوده است. چرا که هم دال بر رحمت و هم خدایی واحد مقابل خداهای متکثر ایشان بوده است. لذا مکررا می بینیم خداوند متعال اصرار دارد خود را به این نام بخواند. این اسم از نزدیک ترین اسمها به لفظ جامع الله است و ما باید سعی کنیم آن را زنده نگه داریم.
2_اعراض از ذکر الهی از بزرگترین مسببات شقاوت است و اگر قرآن کریم ذکر خوانده می شود چون ذاتا می تواند و باید ما را به یاد خداوند برساند. البته کسی ممکن است بگوید پس قرآن را رها کنیم و به مغز آن که ذکر است اکتفا کنیم نه این هم غلط است همین الفاظ قرآن هم موضوعیت دارد و دائما متذکر ساز است. و تمام افراد در تمام مراحل بندگی می توانند از سفره پر برکت قرآن خوشه چی کنند و با گذر زمان و ورود به مراتب بالاتر سلوک فضا و بستر برای استفاده از قرآن شریف بیشتر می شود. لذا فرمود هدی للمتقین و غیره. یعنی شخص وارد مرتبه بعدی که می شود می فهمد که عجب! گوئی تاکنون قرآن نخوانده و از او بهره ای نبرده ایم و تازه فرصت بهره برداری ازین سفره علی الدوام تازه و دلنشین فراهم شده است. خوب خود ماهیت ذکر چیست؟
3_یکی از بیماری های روحی تقریبا درمان نشدنی ما مسلمان های اسمی و شناسنامه ای و افراد کم سواد و کم معنویت این است که هر جا لفظ کفار و منافقین یا عتاب های تند می بینیم می گوییم خوب خدا را شکر مخاطب کسی دیگر است و نه ماها و نه شخص خود ما! و مثلا کفار یا منافقین شاخ و دمی باید داشته باشند یا قرار است همین شناسنامه ها و همین فرزند فلانی بودن ها و همین اموال وهمین شهرتها و همین میزها و همین عبادات ظاهری و همین کلاس ها و شلوغی ها باید ملاک جهنم و بهشت افراد باشد. نه خیر ازین خبرها نیست و چه بسا وظیفه ماها از جهاتی سنگین تر و حجت بر ماها تمام تر باشد. الغرض تمام این خطابات قرآن نه انکه اول با کفار باشد خیر اول از همه با این نفس نامسلمان و بظاهر مومن ماست که متاسفانه از بس حرفهای قشنگ بلد است خیالاتی هم شده است که بله همه چیز را میدانم و همه چیز را هم عامل هستم! لذا خداوند در این آیه می فرماید چرا از خداوند حساب نمی برید؟ چرا ابهت و عظمت رحمن در جان شما جاری نیست؟ چرا انقدر بیچاره اید که گناه می کنید؟ بزرگترین ترس شماها باید ترس از کسی باشد که بر شما مسلط تر و بر حرمان شما قوی تر باشد. پس از غضب خداوند در تک تک لحظات در امان نباشید و امور ظاهری و غفلت دیگران شما را خواب نما نکند. بله درد شما این است که حقیقت را می دانید بزرگترین حقیقت که خداوند است را نمی توانید انکار کنید اما با این وجود به یاد او به ذکر او به اطاعت از او که ذکر اصلی و عملی است بی اعتنا هستید و این مرض لاعلاج شما بشریت است. از آن کافر علنی گرفته تا شمای بظاهر مسلمان همه در یک درد مشترک هستید و آن این که از قهر خدا و از غضب خدا و بالاتر از خود خدا بیمناک نیستید و اگر بودید اهل انکار و اهل معصیت نبودید. این گناهان علی الدوام شما علامت این است که حال شما خوب نیست و بیماری تان وخیم است و متاسفانه بی همکاری بیمار، پزشک راه بجایی نمی برد. طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق لیک. چو درد در تو نبیند که را دوا بکند.
4_و حرف بسیار است و حوصله ها کم. والعاقبه للمتقین.
